Het einde van de wereld

21 December, de dag dat de wereld  vergaat. De dag dat de planeet aarde verwoest wordt door de meest vreselijke rampen die je je maar kunt voorstellen. Volgens de Maya kalender is er geen datum meer na deze dag, dus betekent dat het einde van de wereld zoals we die kennen.  Ondanks dit alles zit ik om half 10 ’s avonds nog steeds op een veranda dit stukje te schrijven. Het kan natuurlijk nog allemaal plaats gaan vinden. Maar ik heb daar zo mijn twijfels over.

Sinds afgelopen maandag bevind ik mij in de middle of nowhere genaamd Stanthorpe. Een stadje van zo’n 5000 inwoners, een paar honderd kangoeroes en duizenden grote zilveren kevers die op je landen als je ligt te slapen. Het gebied rondom Stanthorpe staat bekend als de ‘’Granite Belt’’. Een groot landbouwgebied waar vooral fruit wordt geteeld en daarom ook populair is onder arme backpackers waaronder ik. Busladingen vol reizen af naar het stadje om backpackers te droppen bij de verschillende werkhostels in de omgeving. In eerste instantie zou ik ook met een van deze bussen vanuit Brisbane vertrekken, maar omdat een van mijn reismaten eigenlijk de stad ook wel zat begon te worden zijn we samen met  zijn busje a.k.a. de ´defqon bus´ onder genot van oude rock classics  over de meest mooie wegen langs bergtoppen, uitgestrekte vlaktes met grazende  kangoeroes en jungle achtige wouden naar Stanthorpe gereden.   De meeste backpackers blijven een ongeveer een maand om flink geld te verdienen om hun reis te vervolgen want naast werken, slapen en dronken worden op zaterdagavond is er vrij weinig te beleven. Het dagelijks leven bestaat uit heel(!) vroeg opstaan om dan te werken tot een uur of 4 en de tijd doden tot je weer gaat slapen. Nog nooit ben ik zo vaak zo vroeg gaan slapen. Omdat er dus niets spannends te beleven valt ga je maar uit verveling om 9 uur naar bed. Ik denk dat het leukste van de dag een boodschap bij de Woolworths (een lokale supermarkt) doen is. Heel de werkdag kijk je uit naar wat voor heerlijks je die avond gaat koken voor jezelf. Ja dat is even wennen. Iedere dag moet je zelf voor je eten zorgen en dat dus ook klaarmaken. Heb ik genoeg geld om dat te maken? Kan ik dit eigenlijk wel bakken? Hoe maak ik zoiets in godsnaam klaar? Dat zijn dilemma’s waar je iedere mee te maken hebt. De eerste weken in Australie ga je vaak uit gemak dan maar weer uit eten, maar omdat je nu niet eens de mogelijkheid hebt om buiten de deur te eten moet je wel. Er is overigens wel een McDonald’s. Zo´n 5 km verderop. Beetje ver lopen en vrij ongezond.

Ondanks deze opsomming van negativiteit heb ik het tot nu toe nog wel naar mijn zin hier. Het werk is hard en de dagen zijn lang maar het salaris is goed. En dat is de reden waarom ik hier naar toe ben afgereisd. Over een week of 5 wordt de reis weer vervolgd en staan er vast en zeker weer de meest avontuurlijke dingen op het programma. Of niet. Dat weet je namelijk nooit zeker als je aan het backpacken bent. Het ene moment lig je in Byron Bay aan een prachtig strand, en het andere moment werk je je kapot in een appelboomgaard. Het leven als backpacker is onvoorspelbaar heb ik al gemerkt. Maar dat is wat ik het liefste heb. Niet wetende waar je volgende week slaapt of wat je aan het doen bent.

De komende weken zullen vast zwaar op sommige momenten zijn, maar geklaag zul je niet horen. Ik geniet iedere dag nog van het feit dat ik aan de andere kant van de wereld de meest mooie dingen zie, mensen van over de hele wereld ontmoet en dat ik zo vrij ben als een vogel. Dat klinkt allemaal heel zweverig en misschien niet echt ´Lukas´ maar zo is het wel.

Cheers.