Welcome to paradise

Oogverblindende witte stranden, azuurblauwe zee talrijk van tropische vissen, wuivende kokos palmen, 5 sterren resorts in overvloed en muggen, heel veel muggen. Welkom in het verre noorden van Queensland. Port Douglas is de plaats waar ik mij heb gesetteld.

De zoektocht naar werk is dan eindelijk tot een eind gekomen. Althans, het intensief zoeken naar een baan om te kunnen overleven en niet op straat te slapen. Tot een paar dagen geleden heb ik altijd gedacht in Cairns te kunnen werken en vanuit daar dus de dingen kon gaan doen waar ik al wekenlang naar uitkijk. Duiken bij het Great Barrier Reef, raften op een woeste junglerivier en uit een vliegtuig springen boven de tropische zee. Zomaar een greep uit mijn plannen voor de komende weken. Maar nee, het is Port Douglas geworden. Op de Australische marktplaats worden iedere dag tal van diensten en banen aangeboden. Sommige interessant, andere complete onzin. Het komt vaak voor dat er gevraagd wordt naar vrouwelijke werknemers tussen een jaar of 18 en 26 om ‘’huishoudelijke’’ taken te doen en om een beetje gezelschap te houden bij een of andere eenzame kerel. Het enige wat je dan hoeft te doen is een foto opsturen. Hoe naïef moet je zijn om daar op te reageren. Anyway, na een tijdje zoeken vond ik een advertentie waarin werd gevraagd naar bedienend personeel en een keukenhulp in een net geopend Indisch restaurant in Port Douglas. Niet wachten, gelijk bellen. Na 2 onduidelijke gesprekken over de telefoon werd me verteld dat ik diezelfde dag nog om 4 uur werd verwacht om te babbelen met de manager. Wat moest ik doen? Alle schepen achter me verbranden in Cairns en gelijk de bus pakken, of toch nog even verder zoeken naar een job want ja, misschien is het wel niks en zit ik daar in dat kleine stipje op de kaart Port Douglas. Ik heb het eerste gekozen. Als een nomade op zoek naar betere jachtgrond heb ik de bus gepakt en ben ik vertrokken naar het noorden. Natuurlijk had ik nog geen hostel geboekt en had ik geen idee of er wel kamers beschikbaar waren. Op goed geluk en op advies van de buschauffeur liet ik me afzetten een backpacker resort genaamd Dougies. Een laidback hostel met een (warm/ranzig) zwembad, een tuin vol met palmbomen en hangmatten en ruime kamers met airco. Al met al een zeer aan te bevelen plek om te verblijven als je op budget reist.

Nog geen uur nadat de tas was uitgepakt en de douche gevonden werd ik verwacht bij Sizzling Meals, het Indisch restaurant waar ik hopelijk een tijdje aan de slag zou kunnen gaan. Eenmaal aangekomen werd ik ontvangen door verschillende kerels met tulband en werd mij het restaurant en de keuken getoond. Dat was de introductie, het sollicitatiegesprek en het inwerken in een. ‘’What would you like to do my friend? Washing dishes or waiting?’’ Uhm, I can do both. Het enigste wat er nog van me verwacht werd was een zwart t-shirt kopen bij de lokale Wibra en de volgende dag terug komen om de eerste dienst te draaien. Nog nooit heb ik zo weinig moeite hoeven doen om aangenomen te worden. Nog nooit heb ik zo’n smerige keuken gezien waar zulk lekker eten vandaan komt. Ik denk dat als Rob (of wat zijn naam dan ook mag zijn) van de keukenpolitie (of wat de naam van het programma ook mag zijn op die campingzender) een kijkje zou mogen nemen in de keuken van dit goedlopende Indische restaurant spontaan in tranen zou uitbarsten. Afwassen met zeep? Kost tijd en vooral geld. Valt er eten op de grond? Kun je nog makkelijk eten zonder te sterven. Dat soort taferelen gecombineerd met 4 onverstaanbare Indiers dansend op Indische muziek tijdens het koken maakt het een geweldige ervaring om daar te kunnen werken. Het is jammer dat ik zo weinig uren krijg op het moment want de rest van de dag doe je eigenlijk geen reet en daar dus op liggen aan het strand. Maar sinds kort ben ik in het bezit van een mountainbike en fiets ik zowat iedere dag rond op zoek naar interessante situaties en dieren die je kunnen vermoorden. Rivieren met krokodillen en slangen zijn mijn favoriet. Er zijn weinig dingen spannender dan pootjebaden in een kalme rivier om af te koelen na een lange fietstocht met de kans dat je word aangevallen door een reusachtige krokodil van 5 meter. Het maakt het leven wat interessanter.

De komende weken zal ik nog wel even blijven hangen in Port Douglas en hopelijk de banrekening flink aanvullen voor verdere activiteiten die je in Nederland onmogelijk kunt doen. Ik denk aan jullie allemaal, ja ook aan jou en hoop over een tijdje weer terug te keren naar Nederland. Oh en als je hem ziet, doe de groeten aan de nieuwe koning van me.

Cheers.