Deadlines

Deadlines

Langzaam maar zeker begint er een einde te komen aan een leven vol avontuur, nutteloosheid, pasta en dagelijkse alcohol. Bijna was ik het alweer vergeten hoe het is om je dag vol te stoppen met productieve bezigheden en knagende deadlines. Wakker worden op een tijdstip als de vogels nog fluiten en in het weekend pas beginnen met je alcoholpercentage weer op te krikken naar hoogtes die er voor zorgen dat je de volgende dag een wrak bent zijn de dingen die langzaam weer in het vooruitzicht komen. Ik mis het backpackerleven nu al. En ik moet nog een dikke maand.

Zelfs een deadline vast stellen voor het publiceren van je ooit wekelijkse blog is lastig als je eenmaal in een hostel gesetteld bent. Dat is ook de reden dat het zo lang geduurd heeft voordat ik de moeite heb genomen om te gaan zitten schrijven. Nu ben ik van nature ook een dwangmatig uitsteller, misschien dat dat er ook mee te maken heeft. Heb ik sinds de basisschool al last van zeggen ze. Maar met een stok (formaatje boomstam) achter de deur wil het nog wel een mee vallen en kan er zomaar iets gedaan worden binnen een tijd waar ik zelf nog het meest verbaast over ben. Maargoed, genoeg over uitstelgedrag (het zit in de familie trouwens, ik ben dus een slachtoffer). Sinds de trip naar het Great Barrier Reef is er het een en ander veranderd. Ik ben gestopt als onderbetaalde keukenslaaf bij de Indiërs, ben gestart bij Rendezvous Reef Resort als keukenhulp en ben van het Indiaase dieet afgestapt. Eigenlijk had ik al veel eerder moeten stoppen met ‘’werken’’ bij Sizzling Meals. Het loon was niet om over naar huis te schrijven (toch gedaan) en werd altijd te laat of zelfs niet betaald. Leugens over het stelen van drank en het ontkennen van gewerkte uren waren de druppel die de grote emmer deden overlopen. Mijn eerste ervaring met Indianen is geen goede geweest. Het gaat altijd over geld en er zal ook alles aan gedaan worden om dat te krijgen. Een dikke wagen rijden lees: huren en weekendtripjes naar Sydney zijn belangrijker dan het miezerige salaris betalen van je personeel. Bedankt voor deze wijze levensles Harry.

De komende tijd staat volledig in het teken van zo veel mogelijk bij elkaar verdienen om een zo episch mogelijke trip naar Thailand te kunnen financieren. Met een salaris van 20,50 dollar van maandag t/m vrijdag, 25 op zaterdag en maar liefst 30 op zondag moet dat wel goed komen dacht ik zo. Toch blijft het lastig om je volledig te focussen op het sparen van je zuurverdiende dollars. Drinken met je net gemaakte vrienden, te lui zijn om te koken en verveling op je vrije dag zijn daar meestal de oorzaak van. Het zelf koken tussen pak hem beet 5 en 8 uur ’s avonds is momenteel een hel. Het begint met de zoektocht naar je eigen voer. Een kleine honderd backpackers probeert zo’n beetje al zijn eten in de koelkast te proppen terwijl daar eigenlijk geen plek voor is. Wat er dus gebeurt is dat als je geen afgesloten foodbag met 3 dubbel slot hebt je eten constant wordt verplaatst binnen en buiten de koelkast. Heb je je eten eenmaal gevonden, begint de volgende klus. Zoek je benodigde keukengereedschap. De bedoeling is dat iedereen direct na gebruik de door zijn of haar smerig gemaakte pan of snijplank schoonmaakt, maar hoe doe je dat als de sink overvol ligt met aangekoekte pannen met rijst? Juist, je dondert je spul er gewoon bovenop. Kijken hoe hoog de stapel vandaag kan worden gebouwd. Ik heb medelijden met het hostel personeel dat iedere avond de ravage kan gaan opruimen.

Het hoogseizoen begint nu langzaam aan en het wordt dus drukker en drukker. Had ik een maand geleden af en toe nog een privékamer,  slapen er nu 5 personen in 4 bedden. Toch Maaike? Je praat in je slaap trouwens. Verder zijn jullie wel stil hoor. Alleen vreemd dat elke keer als ik terug kom van mijn ochtendshift de deur van binnen uit is afgesloten. Maargoed dat hoort er allemaal bij. In een hostel is het geven en een beetje meer nemen.  Nog welgeteld 8 dagen heb ik te gaan in dit backpackers resort. Als je van plan bent om te gaan reizen en je bent toevallig in Port Douglas, blijf een week in Dougies. Leeftijd varieert tussen de 18 en 64 jaar, comfortabele hangmatten in de palmentuin en ijskoude jagermeister verkrijgbaar.

Volgende week de afsluiting, evaluatie, conclusie en het afscheid van Down Under.

Cheers.